Hardlopen is niet leuk. Het kan me niet schelen wat Dolf jansen beweert, of wat al die verstokte joggers roepen over 'verslaving', 'kick' of 'zen ervaring'. Waar halen ze dat vandaan? Hardlopen begint bij mij altijd 's ochtends al te kwellen. Ik sta op en weet 'vandaag moet ik weer'. Nu ren ik nooit 's ochtends. De wandeling van de slaapkamer naar het koffiezetapparaat vind ik op dat moment meer dan genoeg inspanning. Nee, het rennen stel ik uit tot 's avonds, als ik er helemaal geen zin meer in heb.
Het uitstellen is dus stap één van de ellende. Gevolgd door de eerste minuut, waarop mijn hele lijf me hardop lijkt te vragen 'Waar ben jij
mee bezig? Ga op de bank zitten met een zak chips!' Na die eerste minuut wordt het allemaal draaglijker. En inderdaad, dan is het eigenlijk niet zo heel erg meer. Tot het moment dat er voetgangers voor me lopen. En tot mijn grote afgrijzen net zo hard lijken te gaan als ik. Voetgangers. Oude voetgangers. Grijsharige voetgangers die misschien hun rollator vergeten zijn. En ik haal ze maar heel langzaam in. Er zijn weinig momenten genanter dan dat. Uiteraard ga ik dan een tandje sneller, wat er voor zorgt dat de steken in mijn zij onmiddellijk toeslaan.
Een andere factor zijn de 'humoristen'. Er is een bepaald slag volk dat het niet kan laten iets te roepen als je voorbij rent. Populair zijn: 1) 'Hup met de beentjes' en mijn persoonlijke "favoriet" 2) 'Ze hebben hem al hoor!' Lachen! En dit volk lijkt te denken dat ze de eerste zijn die deze grap maken. Hi-[lelijk woord]-larisch.
Als laatste nagel aan de doodskist van mijn 'hardloopplezier' is het moment van thuiskomen. Als mijn vriendin opkijkt van haar boek en zegt: 'nu al terug?'
Hardlopen is niet leuk. Wat ze ook beweren.
