Scribbles is verhuisd!

Werk uw bookmarks bij: Scribbles heet nu Schrijversblok

www.schrijversblok.nl

dinsdag, maart 29, 2005

Drenkeling

Ik heb geen gevoel voor mode. Totaal niet. Ik koop wat me past en wat ik kan betalen. Dat zijn de enige criteria. Dit tot grote afschuw van mijn vriendin die het tot haar persoonlijke doel heeft gemaakt om nog ‘iets’ van mijn kledingkeuze te maken. Ik heb gemerkt dat discussieren geen enkele zin heeft. Als zij zijdelings opmerkt dat ‘we’ weer eens een ‘leuke broek gaan kopen’ weet ik dat ik de rest van de middag door zal brengen in pashokjes waar enorme spiegels genadeloos laten zien dat ik geen twintig meer ben.
Ik voel me dan net een drenkeling op een onbewoond eiland, dat vanuit het hokje hulpeloos moet wachten op redding. Want, aangezien ik inmiddels heb bewezen geen ‘smaak’ te hebben, moet ieder kledingsstuk door mijn vriendin gekeurd worden. Ik wacht dus in het hokje tot ze heeft gekeken. Zij is ondertussen op zoek naar ‘wat beters’ en ik durf niet op mijn sokken de winkel te doorzoeken, omdat ik me heel erg bewust ben van het feit dat die streepjes echt niet afkleden. Ik wacht dus op het verlossende woord, terwijl ik verwoed probeer mijn buik in te houden. Dan gaat het gordijntje opzij en bekijkt ze me met een kritische blik.
‘En?’ vraag ik hoopvol. Maar haar ogen spreken boekdelen.
‘Probeer deze eens.’ zegt ze. En weg is ze. Op zoek naar ‘iets beters’. En ik wacht op redding.

zondag, maart 27, 2005

Dr Who recensie

Cybermen, Daleks, een oude telefooncel en niet al te veel oog voor plotgaten. Dr Who was een van mijn favoriete Sci Fi series, in het zelfde rijtje als Star Trek, Blake's Seven en Battlestar Galactica. Zaterdag was de eerste aflevering van een totaal nieuwe serie met de naamloze doctor op BBC 1 te zien. En ik was niet teleurgesteld, al was het niet de perfecte regeneratie waar ik op hoopte.

Eerst het goede nieuws: de nieuwe serie is leuk. De special effects zijn net goed genoeg om niet af te leiden en het plot van de eerste aflevering ("Rose") bevat veel gevoel voor humor en is in de beste traditie van de B-film. Verwacht geen doortimmerde logica of plausibele science fiction. De nieuwe doctor is meer verwant aan een serie als Buffy the Vampireslayer dan aan Star Trek. En dat is goed. De oude serie draaide om een vaste formule: Doctor landde met zijn tijdmachine de Tardis (een oude telefooncel die van binnen groter is dan van buiten) in een periode uit de geschiedenis van de Aarde, of op een vreemde planeet. Daar moest hij de strijd aan gaan met het een of andere monster dat de Aarde wilde vernietigen of veroveren. In die goede oude jaren zestig waren de monsters van rubber en de personages van triplex, maar toch was het topvermaakt dat zelfs heel wat kinderen nachtmerries gaf. (Nog steeds is het 'Exterminate...Exterminate...' van de Daleks een geluid waar ik kippevel van krijg.)

De nieuwe doctor volgt dit stramien op de voet, maar in plaats van verhalen die over meerdere afleveringen zijn uitgesmeerd (het duurde vroeger vaak vijf weken voor je wist of de doctor op nieuw de dreiging kon keren) is het nu in drie kwartier voorbij. Jawel: 1 verhaal per aflevering.

Ook terug is de metgezel van de doctor. In dit geval is dat Rose, en de eerste aflevering laat zien hoe zij de companion van de doctor wordt. Actrice Billie Piper is een geweldige babe die gelukkig meer is dan een dom blondje. Ze is niet het type dat door monsters wordt opgejaagd en struikelt omdat haar hak breekt. Zoals Rose tijdens de pilot zegt: 'Ik heb geen baan en geen opleiding maar ik ben wel gymnaste,' waarop ze stoer aan een ketting slingert in een charge om de docter te redden. Pittig.

Toch is het niet allemaal geweldig. Om te beginnen is er een nieuwe Doctor. Christofer Eccleston moet zijn draai nog vinden als Timelord, en zijn timing kan een stuk beter. Hij heeft nog niet de balans tussen 'weird' en 'wijs', maar dat kan nog komen.

Verder lijkt drie kwartier te kort om een verhaal te vertellen van intergalactische proporties. De eerste aflevering is voorbij voor je er erg in hebt en na afloop bekruipt het gevoel dat je wat delen hebt gemist. Ook hier is het te hopen dat de schrijvers, bevrijd van de druk om alles even uit te moeten leggen voor deel 1, nu lekker uit hun dak kunnen gaan.

Docter Who is terug. En dat is geweldig. Het is lang geleden dat de BBC een eigen SF serie produceerde en ik ben blij dat ze de gok wagen. Alles wijst er op dat dit een waardige opvolger gaat worden en ik zit in elk geval iedere zaterdag om half acht voor de buis.

donderdag, maart 24, 2005

Hallo toekomst

Nou, mijn carriere als telemarketeer zit er nu officieel op. Gisteren heb ik afscheid genomen en mijn collega's verrasten me met een paar hele leuke persoonlijke cadeau's. Het werk zal ik zeker niet missen. De mensen wel. Eindelijk zie ik weer mogelijkheden om fictie te schrijven. Daarvoor ontbrak me domweg de tijd. En ik ben blij dat ik voor het eerst in jaren weer 's avonds thuis ben. Dat is wel een enorme opluchting.


Dit hoef ik dus nooit meer te doen! Posted by Hello

maandag, maart 21, 2005

Droef

15.000 mensen heb ik de afgelopen drie jaar gesproken. Misschien wel meer. Ik was telemarketeer. Drie avonden per week, vier uur lang. Drie jaar van irritatie, belediging en ook hele leuke gesprekken met wildvreemden.

Drie jaar lang was het mijn bijbaantje zodat ik mijn werk als schrijver kon blijven doen. Vandaag heb ik opgezegd. Ik ben op het punt gekomen dat mijn bijbaantje me weerhoud van het werk voor mijn klanten. Toch zal ik het missen. Ik heb daar hele leuke mensen leren kennen. Mijn collega's maakten dat ik het al die tijd heb uitgehouden. Ik zal ze missen. Woensdag is mijn laatste werkdag.

Stadswandeling

Deventer is eigenlijk een groot Kampen. Een middeleeuws stadje met nog veel oude gebouwen. De stadswal staat er nog voor een deel. De straatjes zijn bobbelig en voelen aan alsof er ieder moment een koets over heen kan ratelen. Of op zijn minst een paardenkar.

Ik was er vanmorgen voor een opdracht en had na afloop nog een paar minuten om door het centrum te wandelen. Nu zijn de winkels op maandagmorge bijna allemaal dicht dus was het heerlijk rustig. Hier en daar een wandelaar of iemand die op weg was naar werk of school.

Het vreemde is dat het oude centrum van het ene op het andere moment ophoudt. Opeens sta je bijna op de snelweg, of in elk geval een snelle route waar je tachtig mag, maar honderd rijdt.

Terug dus naar de kinderhoofdjes en nauwe steegje, langs theewinkels en antiekzaken. Nog even genieten van de stilte en de zon. En dan weer met de trein terug naar huis.

zondag, maart 20, 2005

Terug van weggeweest

Na een aantal maanden met plezier te hebben gewerkt voor huis aan huisblad De Krant ben ik daar nu voor 20 uur per week in dienst. Dat is een perfecte aanvulling op mijn free lance schrijf werkzaamheden. En inmiddels heeft jeugdtheaterschool Ventura mij voor drie uur per week aangenomen voor het geven van dramales aan kinderen. Het is heerlijk om te merken dat mensen graag met je willen werken. Ik mag dan ook niet klagen over te weinig werk.