Ik heb geen gevoel voor mode. Totaal niet. Ik koop wat me past en wat ik kan betalen. Dat zijn de enige criteria. Dit tot grote afschuw van mijn vriendin die het tot haar persoonlijke doel heeft gemaakt om nog ‘iets’ van mijn kledingkeuze te maken. Ik heb gemerkt dat discussieren geen enkele zin heeft. Als zij zijdelings opmerkt dat ‘we’ weer eens een ‘leuke broek gaan kopen’ weet ik dat ik de rest van de middag door zal brengen in pashokjes waar enorme spiegels genadeloos laten zien dat ik geen twintig meer ben.
Ik voel me dan net een drenkeling op een onbewoond eiland, dat vanuit het hokje hulpeloos moet wachten op redding. Want, aangezien ik inmiddels heb bewezen geen ‘smaak’ te hebben, moet ieder kledingsstuk door mijn vriendin gekeurd worden. Ik wacht dus in het hokje tot ze heeft gekeken. Zij is ondertussen op zoek naar ‘wat beters’ en ik durf niet op mijn sokken de winkel te doorzoeken, omdat ik me heel erg bewust ben van het feit dat die streepjes echt niet afkleden. Ik wacht dus op het verlossende woord, terwijl ik verwoed probeer mijn buik in te houden. Dan gaat het gordijntje opzij en bekijkt ze me met een kritische blik.
‘En?’ vraag ik hoopvol. Maar haar ogen spreken boekdelen.
‘Probeer deze eens.’ zegt ze. En weg is ze. Op zoek naar ‘iets beters’. En ik wacht op redding.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten