In een van de kranten waar ik voor schrijf heb ik een boekenrubriek, de 'Boekenbabbel'. Vanaf nu zet ik deze column ook iedere week op mijn site. Voor de volledigheid: het stukje 'Gordon Bleu' was daar ook uit afkomstig.
Ik vind het best gezellig hoor, kerst. Tot groot afgrijzen van mijn vriendin kan ik niet wachten tot ik weer een kerstboom in huis kan halen. Een echte, want als ik geen dennennaalden in mijn sokken heb is het geen kerst. Naalden die letterlijk overal gaan zitten, en die je in juli nog tegenkomt in allerlei hoekjes van het huis. Ik vind het ook heerlijk om op eerste kerstdag zo’n vreselijke kerstcd aan te zetten. Zo eentje die je voor twee euro bij een voordeeldrogist haalt, waarop net te snelle versies staan van ‘White Christmas’ en ‘Santaclause is Coming to town’.
Waar ik minder goed tegen kan (en dit is een eufemisme) is de periode vóór kerst en Sinterklaas. Op het moment dat ik de eerste pepernoten in het schap van de supermarkt zie beginnen mijn slapen te bonzen en krijg ik een samentrekkend gevoel in mijn hart. Surprisesstress. Pietenpaniek. Kerstkramp.Ik kan er leuke namen voor verzinnen maar het is misschien beter samen te vatten met één woord: ‘Aaaarrgh!’.
Het is een vergelijkbaar ‘Aaaarrgh!’ wat ik voel vlak voor de vakantie, als ik mijn koffers in moet pakken en niet zeker weet of ik voldoende muggenspul heb gekocht en of ik aan twee truien wel genoeg heb in Spanje. Mijn vriendin krijgt het bizar genoeg voor elkaar om een week van te voren een kleine koffer uiterst efficiënt in te pakken, maar ik sta ’s nachts voor vertrek nog de laatste onderbroeken in mijn enorme rugzak te stampen.
Zo zijn voor mij de maanden november en december, maar dan erger. Wat voor cadeaus moet ik kopen? Voor wie? Gedichten: in AABB, ABAB of toch creatief ABBA. Wat rijmt er in vredesnaam op ‘schemerlamp’? Heb ik voldoende eten in huis voor het kerstdiner? Ja, het is pas november, maar je moet dit soort dingen goed van te voren plannen, zegt kok Gordon Ramsay. Waar is de kerstverlichting? Doen alle lampjes het nog? En als ik ze uit de knoop heb gehaald, doen ze het dan ook? Moet ik voor kerst ook cadeaus kopen? Wie komen er op bezoek? Op welke dag gaan we naar de schoonouders? En waarom rolt mijn kat door de net ontwarde streng kerstlampjes? ‘Aaaarrgh!’
Ik blijk niet de enige te zijn die in mezelf pratend, met een neurotische zenuwtic, door de winkelstraten dwaal, terwijl ik uitroep ‘Schemerlamp! Schemerlamp! Wat rijmt er [lelijk woord] op Schemerlamp!’ Nou ja, misschien dat nou weer niet, maar wat ik bedoel is dat ‘Feestdagen overleven voor Dummies’ in elk geval niet alleen voor mij persoonlijk is geschreven. Het kleine boekje (het is een mini uitgave) zit volgens de vriendelijke voorkant ‘boordevol slimme tips en trucs’. Zo adviseert Dummies om door middel van meditatie het hoofd koel te houden, en staan er een aantal ‘makkelijke’ kerstrecepten in. (O, geweldig, weer iets met broccoli, denk ik nu panisch.). Ook wordt de oorsprong van kerst uit de doeken gedaan en staan er tips in om na de kerst af te vallen. Ach, misschien helpt het. Als één van de tips mij dit jaar één ‘Aaaarrgh!’ weet te besparen is kerstmis in elk geval voor mij en mijn vriendin een stukje vrediger.
maandag, november 21, 2005
woensdag, november 16, 2005
Geek heaven
Ik ben een geek. Ik ben er trots op. Sinds mijn 11e zit ik met computers aan te klooien en tot op de dag van vandaag (ik ben inmiddels bijna 33) heeft er altijd een of meerdere spelcomputers in mijn huiskamer gestaan. Ik heb dan ook al heel wat over games geschreven. Binnenkort ga ik voor Wegener een gamespagina opzetten, en dat opent voor mij als geek weer hele nieuwe deuren. Zo werd ik onverwacht uitgenodigd in 'het appartement van Joanna Dark' om met andere leden van de pers kennis te maken met de nieuwe Xbox360 van Microsoft. Een verslag in woord en beeld.
Op de uitnodiging staat 16:00. Natuurlijk ben ik veel te vroeg. Ik dwaal nog wat door Amsterdam, maar om half vier kan ik me niet meer beheersen en begeef ik me naar het geheime adres. Er wordt open gedaan door een medewerker van Microsoft die even zijn wenkbrauwen optrekt vanwege mijn vroege aanwezigheid. Maar ik wordt binnen gelaten, krijg koffie en wordt rondgeleid door het appartement. Deze is zogenaamd van cyberbabe en geheim agente Joanna Dark, de ster van het videospel Perfect Dark Zero. Overal in het appartement zijn sporen van de babe te bekennen, maar de roodharige schoonheid is er zelf uiteraard niet.
Ik word meegenomen naar De Slaapkamer en mag op haar bed plaatsnemen. Ik merk dat ik op iets hards zit, en nee het is niet wat je denkt. Haal je gedachten uit de goot, ik probeer een verhaal te vertellen.
Maar daar ben ik niet voor gekomen. De Microsoftman toont mij Project Gotham Racing 3. Het racespel ziet er inderdaad subliem uit. Razendsnel scheurt de Ferrari door New York bij nacht. Dan is het moment daar. Ik krijg de controler in handen en speel op de xbox360. Na een minuut is het voorbij want ik moet mee naar de huiskamer, waar de officiele presentatie begint. Een beestachtig mooie Samsung HD tv en 5.1 surround maken de ervaring compleet. Dit is een onwaarschijnlijk krachtige machine, en dat laat Microsoft graag zien.
Na een demo van Kameo, elements of Power, waar me de bek van open valt, volgt tot mijn grote schaamte toch nog een echt 'Harry' moment. Als gasten zijn we getrakteerd op Joanna Dark cola. In mijn opwinding schiet een scheut de verkeerde kant op (mijn neus) en ik merk dat de tranen over mijn wangen stromen. Ik weet op dat moment niet wat ik genanter vind: dat die Microsoft PR lui denken dat ik tot tranen geroerd ben, of dat ze doorhebben dat ik niet fatsoenlijk met een blikje frisdrank om kan gaan. Ik probeer de schade te beperken door kritische vragen te stellen, waarmee ik bijna mijn gastheer beledig. Hoe ik er bij kom dat 399,- duur is. Dat is ie toch wel waard?
Gelukkig lijkt deze verontwaardiging bij de act te horen. Al snel gaat dan eindelijk Perfect Dark in de machine en mag ik de shooter uitproberen. Aan de ene kant ben ik onder de indruk, aan de andere kant heb ik minder het next gen gevoel als ik kreeg van de duizend trollen die in Kameo ten strijden trokken, ondersteund door reusachtige tank-monsters.
Aan het eind van de meeting krijg ik een persmap mee, en wordt mij beloofd dat ik binnenkort een leenexemplaar mag gebruiken voor de gamespagina die ik voor Wegener ga maken. Life is good. Spelletjes spelen en er voor betaald krijgen. Ik ben dan wel een geek, maar wel een hele goeie.
Op de uitnodiging staat 16:00. Natuurlijk ben ik veel te vroeg. Ik dwaal nog wat door Amsterdam, maar om half vier kan ik me niet meer beheersen en begeef ik me naar het geheime adres. Er wordt open gedaan door een medewerker van Microsoft die even zijn wenkbrauwen optrekt vanwege mijn vroege aanwezigheid. Maar ik wordt binnen gelaten, krijg koffie en wordt rondgeleid door het appartement. Deze is zogenaamd van cyberbabe en geheim agente Joanna Dark, de ster van het videospel Perfect Dark Zero. Overal in het appartement zijn sporen van de babe te bekennen, maar de roodharige schoonheid is er zelf uiteraard niet.
Ik word meegenomen naar De Slaapkamer en mag op haar bed plaatsnemen. Ik merk dat ik op iets hards zit, en nee het is niet wat je denkt. Haal je gedachten uit de goot, ik probeer een verhaal te vertellen.
Maar daar ben ik niet voor gekomen. De Microsoftman toont mij Project Gotham Racing 3. Het racespel ziet er inderdaad subliem uit. Razendsnel scheurt de Ferrari door New York bij nacht. Dan is het moment daar. Ik krijg de controler in handen en speel op de xbox360. Na een minuut is het voorbij want ik moet mee naar de huiskamer, waar de officiele presentatie begint. Een beestachtig mooie Samsung HD tv en 5.1 surround maken de ervaring compleet. Dit is een onwaarschijnlijk krachtige machine, en dat laat Microsoft graag zien.
Na een demo van Kameo, elements of Power, waar me de bek van open valt, volgt tot mijn grote schaamte toch nog een echt 'Harry' moment. Als gasten zijn we getrakteerd op Joanna Dark cola. In mijn opwinding schiet een scheut de verkeerde kant op (mijn neus) en ik merk dat de tranen over mijn wangen stromen. Ik weet op dat moment niet wat ik genanter vind: dat die Microsoft PR lui denken dat ik tot tranen geroerd ben, of dat ze doorhebben dat ik niet fatsoenlijk met een blikje frisdrank om kan gaan. Ik probeer de schade te beperken door kritische vragen te stellen, waarmee ik bijna mijn gastheer beledig. Hoe ik er bij kom dat 399,- duur is. Dat is ie toch wel waard?
Gelukkig lijkt deze verontwaardiging bij de act te horen. Al snel gaat dan eindelijk Perfect Dark in de machine en mag ik de shooter uitproberen. Aan de ene kant ben ik onder de indruk, aan de andere kant heb ik minder het next gen gevoel als ik kreeg van de duizend trollen die in Kameo ten strijden trokken, ondersteund door reusachtige tank-monsters.
Aan het eind van de meeting krijg ik een persmap mee, en wordt mij beloofd dat ik binnenkort een leenexemplaar mag gebruiken voor de gamespagina die ik voor Wegener ga maken. Life is good. Spelletjes spelen en er voor betaald krijgen. Ik ben dan wel een geek, maar wel een hele goeie.
dinsdag, november 15, 2005
Gordon bleu
Wie tv programma’s als Gedonder in de Keuken en Hell’s Kitchen ziet zou bijna vergeten dat Gordon Ramsay een geweldige kok is. Op tv gaat hij regelmatig beestachtig te keer tegen pupillen die zijn torenhoge perfectionisme niet evenaren ‘Het enige wat ik uit jouw [lelijk woord] mond wil horen is “ja chef”’ roept hij regelmatig.
Maar zijn kookkunst staat nu juist centraal in het kookboek Gordon Ramsay Maakt Het Makkelijk. Op een bijgeleverde DVD doet Ramsay zelfs een aantal recepten voor. Het kan niet mislukken, zou je denken.
Nu kook ik zelf nogal graag, en wat is nou een betere manier om een kookboek te recenseren dan door er enkele recepten uit te bereiden? Het menu bestond zondag dan ook uit twee gerechten van Ramsay: Broccoli soep met geitenkaas, met als toetje chocolade soufflé. Ik begon zaterdag onvervaard met het samenstellen van een boodschappenlijstje aan de hand van het recept. Broccoli, groentebouillon, amandelschaafsel en geitenkaas voor de soep. Chocola, eieren, suiker en bloem voor de soufflé. Tot zo ver geen probleem. Zondagmiddag schuif ik de DVD in de speler om te zien hoe ik broccoli soep moet bereiden. Tot mijn grote schrik blijkt Ramsay zich tijdens de opnamen te hebben bedacht. ‘Wie gebruikt er nou groentebouillon?’ zegt hij tergend in de camera. En hebben we de walnoten paraat? Nee dus. Okay, ik besluit maar te improviseren en de recepten uit het boek en van de DVD zo goed en zo kwaad als het kan te combineren. Zweet parelt op mijn voorhoofd als ik de stappen probeer te volgen en tegelijk de soufflé voorbereid, zodat ook die op tijd klaar is. Mijn vriendin loopt nietsvermoedend de keuken binnen en vraagt zich hardop af of ik het wel goed doe met zo veel water in de pan. Ik zet haar aan het werk door haar amandelschaafsel te laten roosteren. Ze begint te sputteren dat ík toch bijzonder zou koken. ‘Het enige wat ik [lelijk woord] van jou wil horen is “ja chef!”’ bulder ik. Op dat moment blijkt dat ik vergeten ben extra zeezout in de pan te gooien en sta ik met de andere hand chocolade au bain marie te smelten. Dan is eindelijk het moment dat ik op kan dienen. De soep is werkelijk heerlijk. Dan komt het toetje. ‘Stort de soufflés op een bord,’ schrijft Ramsay. Maar als ik dat doe blijkt er iets niet helemaal goed te zijn gegaan. In plaats van een prachtig gepresenteerd gebakje lijkt het of de hond van de buren zich er mee heeft bemoeid. De tweede soufflé serveer ik dan maar in het schaaltje. Protesten van mijn vriendin ‘dat het plaatje anders was’ smoor ik met een niets aan duidelijkheid over te laten blik in de kiem. Maar eerlijk is eerlijk: het smaakt allemaal prima.
Maar zijn kookkunst staat nu juist centraal in het kookboek Gordon Ramsay Maakt Het Makkelijk. Op een bijgeleverde DVD doet Ramsay zelfs een aantal recepten voor. Het kan niet mislukken, zou je denken.
Nu kook ik zelf nogal graag, en wat is nou een betere manier om een kookboek te recenseren dan door er enkele recepten uit te bereiden? Het menu bestond zondag dan ook uit twee gerechten van Ramsay: Broccoli soep met geitenkaas, met als toetje chocolade soufflé. Ik begon zaterdag onvervaard met het samenstellen van een boodschappenlijstje aan de hand van het recept. Broccoli, groentebouillon, amandelschaafsel en geitenkaas voor de soep. Chocola, eieren, suiker en bloem voor de soufflé. Tot zo ver geen probleem. Zondagmiddag schuif ik de DVD in de speler om te zien hoe ik broccoli soep moet bereiden. Tot mijn grote schrik blijkt Ramsay zich tijdens de opnamen te hebben bedacht. ‘Wie gebruikt er nou groentebouillon?’ zegt hij tergend in de camera. En hebben we de walnoten paraat? Nee dus. Okay, ik besluit maar te improviseren en de recepten uit het boek en van de DVD zo goed en zo kwaad als het kan te combineren. Zweet parelt op mijn voorhoofd als ik de stappen probeer te volgen en tegelijk de soufflé voorbereid, zodat ook die op tijd klaar is. Mijn vriendin loopt nietsvermoedend de keuken binnen en vraagt zich hardop af of ik het wel goed doe met zo veel water in de pan. Ik zet haar aan het werk door haar amandelschaafsel te laten roosteren. Ze begint te sputteren dat ík toch bijzonder zou koken. ‘Het enige wat ik [lelijk woord] van jou wil horen is “ja chef!”’ bulder ik. Op dat moment blijkt dat ik vergeten ben extra zeezout in de pan te gooien en sta ik met de andere hand chocolade au bain marie te smelten. Dan is eindelijk het moment dat ik op kan dienen. De soep is werkelijk heerlijk. Dan komt het toetje. ‘Stort de soufflés op een bord,’ schrijft Ramsay. Maar als ik dat doe blijkt er iets niet helemaal goed te zijn gegaan. In plaats van een prachtig gepresenteerd gebakje lijkt het of de hond van de buren zich er mee heeft bemoeid. De tweede soufflé serveer ik dan maar in het schaaltje. Protesten van mijn vriendin ‘dat het plaatje anders was’ smoor ik met een niets aan duidelijkheid over te laten blik in de kiem. Maar eerlijk is eerlijk: het smaakt allemaal prima.
vrijdag, november 11, 2005
Internet komt uit een telefoondraadje
Ik bel al enige tijd met Tele2 mobiel. Ik ben er een jaar geleden ingestonken toen ze me ‘s avonds en in het weekend gratis lieten bellen. Heel leuk, maar als er nou een moment op de dag is dat ik niet mobiel wil bellen is dat ’s avonds. En breek me de bek niet open over het weekend. Ik wil niet eens gebeld worden. Maar goed ik zit er voor een jaar aan vast. En tot mijn grote verrassing ondersteunt tele2 nu ook GPRS, dat wil zeggen een traag soort mobiel internet. Als ware geek heb ik dat uiteraard meteen geactiveerd. Want wie wil er nou niet e-mailen met een toetsenbord dat alleen uit cijfers bestaat, op een scherm dat zo klein is dat het zelfs het woord ‘bellen’ al moet afbreken.
Maar goed, als ik wil e-mailen, moet ik de SMTP server weten van tele2. (Voor de niet-ingewijden: neem nou maar gewoon van me aan dat ik dat nodig had). Vol goede moed bel ik daarom met Tele2 Mobiel Klantenservice. Een jongeman neemt op.
‘Hallo, ik wilde even jullie SMTP server weten om te kunnen mailen.’
‘Ik zou niet weten welke u daarvoor moet hebben.’
‘Oh. Kun je het niet even navragen?’
‘Nee.’
‘Pardon?’
‘Nee. Dat ga ik niet navragen. Niemand hier weet dat.’
Ik moet even slikken. Alles had ik verwacht behalve dit antwoord.
‘Joh, vraag nou gewoon even aan je supervisor. Ik heb ook helpdeskwerk gedaan en er is vast iemand in de buurt die dat weet.’
‘Nee hoor. Niemand weet dat hier. U denkt zeker dat u de eerste bent die mij belt met die vraag?’
‘Okay,’ zeg ik, me inhoudend. ‘Luister. Ik heb zelf ook helpdesk werk gedaan. Ik ben systeembeheerder geweest en ik ben sinds 1996 online. Geloof me. Iemand in jullie organisatie weet welke SMTP server jullie gebruiken.’
‘Meneer, u heeft niet bij Tele2 gewerkt. Niemand hier weet dat, en ik ga het ook niet navragen.’
Verbouwereerd hang ik op. Maar ik besluit het later op de dag nog eens te proberen, en verdraaid, ik krijg een ander aan de lijn, deze keer een meisje.
‘Ik zou graag de SMTP server willen weten.’
‘Wat is dat?’ zegt ze schuchter. Ik slik een cynische opmerking in en leg haar geduldig uit dat ik dat nodig heb om te kunnen e-mailen.
‘Nou, dat moet ik even navragen.’ Yes! denk ik.
Het is even stil. Dan komt ze weer aan de lijn.
‘Ik heb het nagevraagd, en niemand weet dat hier.’
‘Pardon?’
‘Niemand hier weet wat een SMTP server is of welke u moet gebruiken.’
Ik protesteer en breng het argument in stelling dat er toch echt ergens iemand met die kennis rondloopt, en ik overweeg te vragen of die persoon zich misschien bewust verstopt als ik bel.
‘Nee, meneer. Niemand hier weet dat.’
‘Joh, luister, volgens mij begrijp je niet…’
‘Nee meneer, u begrijpt mij niet.’
‘Jawel ik…’
‘Nee u begrijpt er helemaal niets van,’ gaat ze onverstoorbaar door, ‘internet komt uit een telefoondraadje. Dat heeft niets met e-mail of mobiele telefoons te maken.’
Een moment beraad ik me op de volgende zet. Het voelt alsof ik met een autist schaak die de regels van het spel naar eigen inzicht aanpast.
‘Kunt u mij doorverbinden met uw internet helpdesk?’ (Want tele2 biedt ook ADSL aan)
‘Nee.’
‘Maar…’
‘Nee, dat kan ik niet.’
Maar uiteindelijk wil ze me wel het telefoonnummer geven, dat stomtoevallig hetzelfde nummer is als van de klantenservice. Eenmaal door het sprekende menu heen kom ik eindelijk bij de internet helpdesk. Ik leg zo rustig als ik kan uit dat ik de SMTP server wil weten.
‘Dat is smtp.tele2.nl meneer,’ zegt een vriendelijke jongeman.
Maar goed, als ik wil e-mailen, moet ik de SMTP server weten van tele2. (Voor de niet-ingewijden: neem nou maar gewoon van me aan dat ik dat nodig had). Vol goede moed bel ik daarom met Tele2 Mobiel Klantenservice. Een jongeman neemt op.
‘Hallo, ik wilde even jullie SMTP server weten om te kunnen mailen.’
‘Ik zou niet weten welke u daarvoor moet hebben.’
‘Oh. Kun je het niet even navragen?’
‘Nee.’
‘Pardon?’
‘Nee. Dat ga ik niet navragen. Niemand hier weet dat.’
Ik moet even slikken. Alles had ik verwacht behalve dit antwoord.
‘Joh, vraag nou gewoon even aan je supervisor. Ik heb ook helpdeskwerk gedaan en er is vast iemand in de buurt die dat weet.’
‘Nee hoor. Niemand weet dat hier. U denkt zeker dat u de eerste bent die mij belt met die vraag?’
‘Okay,’ zeg ik, me inhoudend. ‘Luister. Ik heb zelf ook helpdesk werk gedaan. Ik ben systeembeheerder geweest en ik ben sinds 1996 online. Geloof me. Iemand in jullie organisatie weet welke SMTP server jullie gebruiken.’
‘Meneer, u heeft niet bij Tele2 gewerkt. Niemand hier weet dat, en ik ga het ook niet navragen.’
Verbouwereerd hang ik op. Maar ik besluit het later op de dag nog eens te proberen, en verdraaid, ik krijg een ander aan de lijn, deze keer een meisje.
‘Ik zou graag de SMTP server willen weten.’
‘Wat is dat?’ zegt ze schuchter. Ik slik een cynische opmerking in en leg haar geduldig uit dat ik dat nodig heb om te kunnen e-mailen.
‘Nou, dat moet ik even navragen.’ Yes! denk ik.
Het is even stil. Dan komt ze weer aan de lijn.
‘Ik heb het nagevraagd, en niemand weet dat hier.’
‘Pardon?’
‘Niemand hier weet wat een SMTP server is of welke u moet gebruiken.’
Ik protesteer en breng het argument in stelling dat er toch echt ergens iemand met die kennis rondloopt, en ik overweeg te vragen of die persoon zich misschien bewust verstopt als ik bel.
‘Nee, meneer. Niemand hier weet dat.’
‘Joh, luister, volgens mij begrijp je niet…’
‘Nee meneer, u begrijpt mij niet.’
‘Jawel ik…’
‘Nee u begrijpt er helemaal niets van,’ gaat ze onverstoorbaar door, ‘internet komt uit een telefoondraadje. Dat heeft niets met e-mail of mobiele telefoons te maken.’
Een moment beraad ik me op de volgende zet. Het voelt alsof ik met een autist schaak die de regels van het spel naar eigen inzicht aanpast.
‘Kunt u mij doorverbinden met uw internet helpdesk?’ (Want tele2 biedt ook ADSL aan)
‘Nee.’
‘Maar…’
‘Nee, dat kan ik niet.’
Maar uiteindelijk wil ze me wel het telefoonnummer geven, dat stomtoevallig hetzelfde nummer is als van de klantenservice. Eenmaal door het sprekende menu heen kom ik eindelijk bij de internet helpdesk. Ik leg zo rustig als ik kan uit dat ik de SMTP server wil weten.
‘Dat is smtp.tele2.nl meneer,’ zegt een vriendelijke jongeman.
woensdag, november 02, 2005
Sorry sorry sorry
Tja, zo gaat dat met voornemens. Mijn columns hebben een flinke tijd op hun gat gelegen. En daar gaat verandering in komen, dat beloof ik. Ik word nog steeds met enige regelmaat geirriteerd aangekeken waarop de onvermijdelijke vraag komt: 'wanneer schrijf je weer eens wat?' Nou, ik schrijf op dit moment meer dan me lief is. Krant, tijdschriften en alweer een boek. Mijn tweede roman (ik bid tot de boekengoden dat deze beter is dan de vorige) is als alles goed gaat op 30 november voltooid. Ik doe namelijk weer mee met Nanowrimo. In 30 dagen een roman van 50.000 woorden. Daar gaat de komende maand in elk geval veel tijd in zitten.
Wel beloof ik de volgende updates:
Rond Sinterklaas: column over een autistische sint.
Kerst: Een kerstverhaal in twee delen.
Alles wat er nog meer komt is bonus.
Wel beloof ik de volgende updates:
Rond Sinterklaas: column over een autistische sint.
Kerst: Een kerstverhaal in twee delen.
Alles wat er nog meer komt is bonus.
Abonneren op:
Posts (Atom)
