50 ways to lose your figure

De Albert Heijn hier heeft minstens vijftig soorten zoutjes. Lays Paprika. Lays Paprika ribbel. Lays Bolognese originale. Croky Bolognese. Lays Cream and Chives. Ketchup. Tais. Chilly. Chicken en Thyme. Barbecued ham. Naturel. Huismerk paprika. Huismerk Paprika ribbel. Huismerk Ondefinieerbaar. Pringles Mexican. Hot. Very Hot. Mild. En Pringles Original zonder wat voor smaak dan ook. Wokkels. Wokkels naturel. Wokkels paprika. Wokkels sigeunersmaak. Wokkels sweet chilly en thyme met een vleugje Pringles Orignal Smakeloos. Nibb-its. Animal Crackers. Slurfjes, brokkeltjes, Spongebobjes en Harry Potter-o’s. Cheese-it. Cheese balls. Cheese sticks. Borrelnootjes. Teigernootjes. Mega Teigernootjes. Poesta nootjes en dry roasted nootjes met 0,5% minder vet. Pretzels. Paprika knabbels en Potatoe Puffs. Cheese puffs, oregano puffs en oregano cheese tomatoe Bite-its Original met vleugje Pringles Original Mexico chilly chicken en thyme. Lays Staxx. Met twee xx-en want dan is het hip. Oregano Stax. Paprika Staxx. Staxx staxx en uiteraard Light staxx. Hipsters. Hopsters. Boterballen en balletjes boter. Light. Extra Light. Snackerjacks ultra light met dubbele propellor aandrijving. Vliegbrevet niet nodig. Light chips. Light wokkels en light Light met light smaak en extra light light. Nu met meer light. Gebakken in olie. Gebakken in Omega 3 vetzuren met pringles original tasteless zero percent fat vet. Chips in olijfolie en chips in hete lucht geroosterd, waarna ze zijn gedompeld in een bak met extreem extra vierge olijfolie uit de min eerste persing. Party mix. Party mix? Droogvoer is een betere benaming. Zoute stokjes. Popcorn. Zoet of zout of magnetron. Dus met minimaal vijf procent magnetron anders mag er geen magnetron op staan van de keuringsdienst van waarde. Knoflok hapjes. Knoflook broodjes. Knoflook knoflookjes nu zonder die knoflookgeur. Japanse mix. Yamato mix. Wasabi mix en extra dry, extra hot, extra light, vetloze huismerk Ergens Uit Het Oosten Mix. Nu met net zo veel calorieen als gewone chips maar dan minder lekker. Wonkels, wipp-its en wannabe chips. Crispy, crunchy, krakend en krakelingvormig. In vershoudfolie of in uitdroog bakje. Dippas. Dipsters en dompelaars. Met dipsaus, want dip is dope.

Terwijl bij de groenteafdeling mijn keuze keer op keer wordt teruggebracht tot boontjes of bloemkool.

Geen wonder dat we veranderen in een land van vetzakken.

Bloemkool

Ik sta in rij van de kassa en ik ben niet happy. Dat heeft niet zo veel te maken met het verlies van Oranje in het WK. Of zelfs niet met het ontploffen van de motor van mijn auto. Voor me staat een man een enorme berg boodschappen op de lopende band te laden terwijl ik probeer om het in mijn hoofd allemaal op een rijtje te krijgen om de wanhoop te verdrijven. Een moment eerder stond ik nog bij de afdeling groente en was ik in de verleiding om een ‘kleine bloemkool voor twee’ aan te schaffen. ‘Handig,’ dacht ik nog bij mezelf. ‘Een kleine bloemkool. Voor twee personen.’ Dat geeft me dan toch een warm gevoel van binnen, als de grootste supermarktketen van Nederland rekening houdt met de samenstelling van mijn huishouden. Een grote bloemkool is voor twee personen altijd te groot. Niet alleen blijft er na de maaltijd een zielig hoopje bloemkoolkruimels-met-kaassaus in de pan achter, maar er is ook nog dat kwart rauwe bloemkool dat niet in de pan past. Het is te klein om nog eens van te eten, en te groot om meteen weg te gooien. Dat blijft dan een paar dagen bruin worden en vliegjes aantrekken op mijn aanrecht voor het dan toch maar stinkend en wel in de vuilnisbak verdwijnt. Maar er gloorde licht. In mijn handen had ik het antwoord: ‘Kleine Bloemkool Voor Twee’. Ik betrapte mezelf er op dat ik glimlachte. Voor de zekerheid legde ik de bloemkool nog even op de weegschaal, om er zeker van te zijn dat het genoeg was. Iets meer dan vier ons. Netjes verpakt in nutteloos plastic en met weinig loof. Perfect! En dat maar voor €1,79. Ik ging vandaag geld besparen. Gezien de reparatiekosten van vijfhonderd euro voor mijn auto helpen dan alle beetjes. €1,79. Dat scheelde dan maar liefst dertig cent vergeleken met de Grote Bloemkool. Die kostte immers €1,49. Het duurde een paar seconden voor mijn brein het een en ander had verwerkt. Het was alsof mijn hersens probeerden om een krat bier in zon’ dun gratis grijzig plastic zakje te stoppen. Het imaginaire plastic scheurde en ik nam de ‘Grote Bloemkool’ in mijn rechter hand. De kleine lag in de palm van mijn linker hand. Klein. Groot. €1,79. €1,49. Ik woog de grote bloemkool, half in de verwachting dat het ding voor het grootste deel gevuld zou zijn met luchtpockets, maar hij woog ruim één kilo. Met niet zo veel loof. Het is moeilijk om mijn teleurstelling op de juiste manier onder woorden te brengen. Ik kon niet anders dan me neerleggen met wéér een kwart stinkende bloemkool op mijn aanrecht. Ik smeet de kleine bloemkool terug en stapte chagrijnig naar de kassa.
Dit speelt door mijn gedachten als de man voor mij klaar is met het uitstallen van zijn spullen op de lopende band. Hij staart een moment voor zich uit, om zich plots iets te herinneren. Hij pakt het plastic balkje en legt het achter zijn laatste product. Berouwvol kijkt hij me aan.
‘Sorry,’ zegt hij.
Sorry, denk ik. Sorry, waarvoor? Voor dat balkje? Voor de enorme lading boodschappen? Voor surrealistische bloemkoolprijzen? Voor het feit dat hij nu tot twee keer toe de verkeerde pincode intoetst zodat ik nog langer moet wachten voor ik €1,49 mag betalen voor veel te veel groente? De man is klaar en ik leg mijn eigen spullen op de band.
Mijn boodschappen schuiven voorbij en worden in stilte aangeslagen. Dan herinner ik me iets. Ik leg alsnog het balkje achter mijn boodschappen, waar inmiddels een gapend gat achter is ontstaan.
‘Sorry,’ zeg ik tegen de vrouw achter me. 'Voor alles.'

Boem!

Sinds 1998 heb ik mijn rijbewijs. Dat betekent dat ik nu dus zo’n acht jaar achter het stuur zit. In die tijd heb ik gereden in achtereenvolgens een Fiat Uno, een Opel Cadet, een Seat Ibizza, weer een Cadet, een Fiat Tipo en een Ford Escort. Dat zijn dus zes auto’s in acht jaar. De zesde overleed maandag in de hitte. Kokende motor, motor in de soep. Dat betekent dat ik dus het beetje extra geld dat ik de afgelopen maanden bij elkaar gespaard heb mag steken in een nieuw vervoermiddel. Dat wordt dan de zevende auto. Zeven auto’s in acht jaar. Allemachtig. Het komt er dus op neer dat ik langer doe met een paar schoenen dan met een auto.

De auto's op een rijtje en hun lot:

1998: Fiat Uno. Drie dagen in gereden. Toen dacht de een of andere malloot dat haaietanden niet voor hem golden. Boem. Total Loss. 2000 gulden
1998: Open Cadet. Langer mee gereden, tot 2001. Overleed door leg in koelwaterleiding. Oververhitting en gescheurde koppakking. 2000 gulden
2001: Seat Ibizza. Drie dagen in gereden. Kostte 100 gulden en bleek zelfs dat niet waard. Wrak van de weg.
2001: Weer een Opel Cadet. 750 gulden. Reed prima, tot de apk een maand later: verrot onderstel.
2001: Fiat Tipo. 2000 gulden. Reed goed maar raakte wel gebutst en gedeukt. Deuk in deur, voorbumper er af geweest (maar weer hersteld) en kwam tot ieders verbijstering voor onder de 100 euro door de APK. Tot iemand hem in 2005 na een joyride tot ontploffing bracht. Wel spectaculair einde.
2005: Ford Escort. 900 Euro. Mooie auto om te zien, reed prima. Heeft de eerste APK niet gehaald. Dood door oververhitting in 2006. Iets wat ik voor de verkoper ook in gedachten heb.