Scribbles is verhuisd!

Werk uw bookmarks bij: Scribbles heet nu Schrijversblok

www.schrijversblok.nl

woensdag, juni 28, 2006

Bloemkool

Ik sta in rij van de kassa en ik ben niet happy. Dat heeft niet zo veel te maken met het verlies van Oranje in het WK. Of zelfs niet met het ontploffen van de motor van mijn auto. Voor me staat een man een enorme berg boodschappen op de lopende band te laden terwijl ik probeer om het in mijn hoofd allemaal op een rijtje te krijgen om de wanhoop te verdrijven. Een moment eerder stond ik nog bij de afdeling groente en was ik in de verleiding om een ‘kleine bloemkool voor twee’ aan te schaffen. ‘Handig,’ dacht ik nog bij mezelf. ‘Een kleine bloemkool. Voor twee personen.’ Dat geeft me dan toch een warm gevoel van binnen, als de grootste supermarktketen van Nederland rekening houdt met de samenstelling van mijn huishouden. Een grote bloemkool is voor twee personen altijd te groot. Niet alleen blijft er na de maaltijd een zielig hoopje bloemkoolkruimels-met-kaassaus in de pan achter, maar er is ook nog dat kwart rauwe bloemkool dat niet in de pan past. Het is te klein om nog eens van te eten, en te groot om meteen weg te gooien. Dat blijft dan een paar dagen bruin worden en vliegjes aantrekken op mijn aanrecht voor het dan toch maar stinkend en wel in de vuilnisbak verdwijnt. Maar er gloorde licht. In mijn handen had ik het antwoord: ‘Kleine Bloemkool Voor Twee’. Ik betrapte mezelf er op dat ik glimlachte. Voor de zekerheid legde ik de bloemkool nog even op de weegschaal, om er zeker van te zijn dat het genoeg was. Iets meer dan vier ons. Netjes verpakt in nutteloos plastic en met weinig loof. Perfect! En dat maar voor €1,79. Ik ging vandaag geld besparen. Gezien de reparatiekosten van vijfhonderd euro voor mijn auto helpen dan alle beetjes. €1,79. Dat scheelde dan maar liefst dertig cent vergeleken met de Grote Bloemkool. Die kostte immers €1,49. Het duurde een paar seconden voor mijn brein het een en ander had verwerkt. Het was alsof mijn hersens probeerden om een krat bier in zon’ dun gratis grijzig plastic zakje te stoppen. Het imaginaire plastic scheurde en ik nam de ‘Grote Bloemkool’ in mijn rechter hand. De kleine lag in de palm van mijn linker hand. Klein. Groot. €1,79. €1,49. Ik woog de grote bloemkool, half in de verwachting dat het ding voor het grootste deel gevuld zou zijn met luchtpockets, maar hij woog ruim één kilo. Met niet zo veel loof. Het is moeilijk om mijn teleurstelling op de juiste manier onder woorden te brengen. Ik kon niet anders dan me neerleggen met wéér een kwart stinkende bloemkool op mijn aanrecht. Ik smeet de kleine bloemkool terug en stapte chagrijnig naar de kassa.
Dit speelt door mijn gedachten als de man voor mij klaar is met het uitstallen van zijn spullen op de lopende band. Hij staart een moment voor zich uit, om zich plots iets te herinneren. Hij pakt het plastic balkje en legt het achter zijn laatste product. Berouwvol kijkt hij me aan.
‘Sorry,’ zegt hij.
Sorry, denk ik. Sorry, waarvoor? Voor dat balkje? Voor de enorme lading boodschappen? Voor surrealistische bloemkoolprijzen? Voor het feit dat hij nu tot twee keer toe de verkeerde pincode intoetst zodat ik nog langer moet wachten voor ik €1,49 mag betalen voor veel te veel groente? De man is klaar en ik leg mijn eigen spullen op de band.
Mijn boodschappen schuiven voorbij en worden in stilte aangeslagen. Dan herinner ik me iets. Ik leg alsnog het balkje achter mijn boodschappen, waar inmiddels een gapend gat achter is ontstaan.
‘Sorry,’ zeg ik tegen de vrouw achter me. 'Voor alles.'

Geen opmerkingen: