Scribbles is verhuisd!

Werk uw bookmarks bij: Scribbles heet nu Schrijversblok

www.schrijversblok.nl

zondag, mei 21, 2006

Wat er mis is met Nederland

Het nu volgende is niet humoristisch bedoeld, maar mijn reactie op de discussie rond Ayaan Hirsi Ali, en vooral de reactie van 'het volk' hierop.

Niet zo heel veel jaar geleden zat Nederland gevangen in de greep van de politieke correctheid. Een regering bestaande uit twee natuurlijke tegenstanders (VVD en PvdA) kon alleen samen regeren door een aantal grote sociaal economische problemen niet te benoemen en daarmee te negeren. Het toeval wilde dat Nederland als handelsnatie meesurfde op een economische hausse die Nederland rijker maakte dan ooit, en het kabinet het idee gaf dat ze het allemaal geweldig deden. Wat kon er mis gaan?

Maar er was van alles mis. Grote groepen mensen van buitenlandse afkomst hadden het niet goed. Jarenlang waren ze verwaarloosd en met een 'zachte hand' aangepakt. 'Beschermd' zouden sommigen toen zeggen. Geen werk, geen motivatie om de Nederlandse taal te beheersen, daardoor slecht opgeleid, en daardoor veroordeeld tot goedkope woningen in de grote steden. Hele wijken waar geen Nederlands meer werd gesproken. Een hele generatie allochtonen die door het rooster van het systeem viel en een nieuwe generatie kansarme jongeren voortbracht.

Op dat moment stond Pim Fortuyn op. Een uitermate charismatische man die ook nog eens verder keek dan zijn neus lang was. Een belezen man, met passie voor de Nederlandse samenleving en een missie om Nederland te redden van de puinhopen van acht jaar Paars. Hij durfde wel te zeggen dat er dingen niet goed zaten. Dat het voor niemand goed was als grote groepen mensen in een isolement kwamen door gebrekkige taalkennis en het wonen in ghetto's. Hij durfde te benoemen dat het voor niemand goed was als hele steden veranderden in een soort buitenlandse enclaves. En hij zei het niet alleen, hij had er ook plannen voor. Niet alleen voor de econmie, de allochtonen, maar ook voor de asielzoekers die al jaren op een status wachten in een Kafka-esque systeem. Er moest zelfs een generaal pardon komen.

De gevestigde politiek orde wist zich geen raad met zo veel directheid. En wat voor hen nog erger was: hele volksstammen Nederlanders waren God dankbaar dat er eindelijk iemand was die het had over hun buurt, over hun leven en over hun problemen. De politiek, die al zo lang binnen de muren van het Binnenhof had gezeten, en aan de cijfers zagen dat het 'goed' ging met Nederand, was in hun eigen uit oppertunisme geboren politieke correctheid gaan geloven. Dus in plaats van naar buiten te kijken en de Paarse bril af te zetten, besloten campagne managers dat het lag aan hun ambtelijk geformuleerde boodschap. Het moest dus maar met Jip en Janneke taal duidelijk gemaakt worden dat Paars toch echt gelijk had. Dat er niets aan de hand was. En oh ja, dat Pim een racist was.

De rest van de bevolking stond met de oren te klapperen. Waar hadden die Paarsen het over? Pim groeide uit tot een nationale held, die *wel* zag waar de schoen wrong.

Tot hij werd vermoord.

Het land was in shock. Collectief groeide de woede. De onvrede nam toe. Nederlanders hadden geleerd dat ze mochten zeggen waar de schoen wrong. Of waar ze dachten waar de schoen wrong. Of waarvan ze vermoedden waar de schoen wrong. En wrong die schoen niet vanwege buitenlanders? Al Qaida? Aanslagen! Terreur! Alle Moslims zijn eng! Tegelijk begon de politiek, bekomen van de schrik, om het hardst ook maar problemen te benoemen. 'Net als Pim'. Steeds harder. Harder optreden. Keihard tegen alles wat vreemd was. Grenzen dicht. Sancties. Regels. Wetten. Muren. Alles om de nog steeds schreeuwende bevolking stil te krijgen.

Want grote groepen mensen hadden geleerd dat ze mochten schreeuwen. En de politiek had geleerd dat ze maar beter moesten luisteren om niet weer overrompeld te worden door de werkelijkheid.

Daarmee namen vooral de rechtse partijen hun kans waar. Inspelend op angst, het 'sterke mannen gevoel' en verschuilend achter Nederlandse Normen en Waarden probeerden ze al die ongerichte boosheid voor zich te winnen.

En daarmee zijn we aangekomen waar we nu zijn: grote groepen mensen hebben geleerd dat ze alles mogen zeggen wat ze denken, of dat nu klopt of niet. Waardoor veel wat wordt geroepen voortkomt uit de onderbuik en niet uit het hart of het verstand. En de politiek, opertunistisch en laf tegelijjk, probeert die onderbuiken tevreden te houden.

Daarmee heeft Nederland zowel zijn verstand als zijn hart verloren.

1 opmerking:

Anoniem zei

Door heel ongelukkig googlen kwam ik bij het stukje 'Geen masturbatie' van je terecht.

Ben wel benieuwd wat je had geschreven en eigenlijk ook naar wat ik in vredesnaam heb gezegd... Ik ben nog nooit gecensureerd namelijk. Link was zo dood als een pier, dus 'k hoop dat je in de krochten van je archief dat artikel nog hebt liggen.

Groet,
Bas // Nou En
bas@iqmusic.nl