Het menselijk brein is bizar. Het is na miljoenen jaren evolutie zo’n beetje het ingewikkeldste orgaan dat de natuur heeft voortgebracht, maar er zitten duidelijk een paar vreemde ontwerpfoutjes in. Probeer voor de gein nu eens niet te denken aan een kip. Vooral niet aan denken. Niet aan de veren. Niet aan het geluid dat die beesten voortbrengen. En vooral (ik waarschuw je) denk nou niet aan dat reclamedeuntje. Probeer alleen de woorden te lezen zonder dat je het in je hoofd meezingt: ‘Kip, het meest veelzijdige stukje vlees. Kip!’.
Lukt niet, hè. Dit is een onschuldig voorbeeld. Denk nu eens niet aan jeuk op je rug. Zo net onder je schouderblad. Zo’n jeuk die er eerst bijna niet is, maar dan langzaam maar zeker begint te irriteren. Net niet genoeg om het heel erg te vinden, maar genoeg om te weten dat het er is. Nu ook niet aan kriebeltruien denken, of kleine beestjes. Niet doen! Of dat gevoel als je haar net geknipt is en er hele kleine haartjes op je rug zitten. Ban die gedachten uit je hoofd! Denk niet aan jeuk! ‘Jeuk!’ Dat woord alleen al! Niet aan denken!
Ik snap niet waarom ons brein zo werkt. Ik begrijp er helemaal niets van. Vooral niet omdat het mij evolutionair gezien alleen maar rampzalig voorkomt. Zoals vanmiddag, toen ik mijn lunch wilde klaarmaken. Ik zette de eiersalade op tafel en precies op dat moment begin Lucie, één van onze drie katten, luidruchtig te kotsen. Even vraag ik me af of ik dat misschien beter ná het eten op kan ruimen, maar helaas doet ze het zo duidelijk in het zichtveld dat er geen ontkomen aan is. Ik pak dus een zo dik mogelijke prop keukenrol en veeg dat natte warme spul op, om het vervolgens weg te gooien.
Ik ga weer aan tafel zitten en pak de eiersalade…
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Waarom werkt die kippenreclame wel, en de jeuk niet. Die werkt bij mij niet door eraan te denken allen. Er moet gezoem zijn. Weet je wel, op bed, dan zo'n harder wordende zoem die ineens stopt. Vervolgens voel je'm overal zitten. Op 10 plaatsen tegelijk. Als je z'n geluid helemaal uitzet voel je'm nergens en denk je de volgende morgen: hee, zesendertig bulten. Hoe dat zo?
Ook raakt het brein gewend. Die kots? man, ik heb al jaren katten, honden en drie kinderen. Ik stop niet eens meer met eten tijdens het opruimen. Soms sta je 's nachts met een lepel te scheppen van het (uiteraard net die avond verschoonde) dekbed, en je denkt, als ik toch wakker ben, pak ik meteen wat te eten, want ik hb honger als een beer.
Dus, als je maar dagelijks kippenreclames hoort, wordt je er gewoon resistent tegen. Ontkoppelen je hersenen de verbindingen tussen 'het meest veelzijdige stukje vlees' en elke verenpluizige witte of bruine vriend die je ziet.
Zo, bij deze de leer van: herhalen is 'de' kracht van de leraar even om zeep geholpen. Waarvoor geen dank.
Cootje
Een reactie posten