Internet komt uit een telefoondraadje

Ik bel al enige tijd met Tele2 mobiel. Ik ben er een jaar geleden ingestonken toen ze me ‘s avonds en in het weekend gratis lieten bellen. Heel leuk, maar als er nou een moment op de dag is dat ik niet mobiel wil bellen is dat ’s avonds. En breek me de bek niet open over het weekend. Ik wil niet eens gebeld worden. Maar goed ik zit er voor een jaar aan vast. En tot mijn grote verrassing ondersteunt tele2 nu ook GPRS, dat wil zeggen een traag soort mobiel internet. Als ware geek heb ik dat uiteraard meteen geactiveerd. Want wie wil er nou niet e-mailen met een toetsenbord dat alleen uit cijfers bestaat, op een scherm dat zo klein is dat het zelfs het woord ‘bellen’ al moet afbreken.
Maar goed, als ik wil e-mailen, moet ik de SMTP server weten van tele2. (Voor de niet-ingewijden: neem nou maar gewoon van me aan dat ik dat nodig had). Vol goede moed bel ik daarom met Tele2 Mobiel Klantenservice. Een jongeman neemt op.
‘Hallo, ik wilde even jullie SMTP server weten om te kunnen mailen.’
‘Ik zou niet weten welke u daarvoor moet hebben.’
‘Oh. Kun je het niet even navragen?’
‘Nee.’
‘Pardon?’
‘Nee. Dat ga ik niet navragen. Niemand hier weet dat.’
Ik moet even slikken. Alles had ik verwacht behalve dit antwoord.
‘Joh, vraag nou gewoon even aan je supervisor. Ik heb ook helpdeskwerk gedaan en er is vast iemand in de buurt die dat weet.’
‘Nee hoor. Niemand weet dat hier. U denkt zeker dat u de eerste bent die mij belt met die vraag?’
‘Okay,’ zeg ik, me inhoudend. ‘Luister. Ik heb zelf ook helpdesk werk gedaan. Ik ben systeembeheerder geweest en ik ben sinds 1996 online. Geloof me. Iemand in jullie organisatie weet welke SMTP server jullie gebruiken.’
‘Meneer, u heeft niet bij Tele2 gewerkt. Niemand hier weet dat, en ik ga het ook niet navragen.’
Verbouwereerd hang ik op. Maar ik besluit het later op de dag nog eens te proberen, en verdraaid, ik krijg een ander aan de lijn, deze keer een meisje.
‘Ik zou graag de SMTP server willen weten.’
‘Wat is dat?’ zegt ze schuchter. Ik slik een cynische opmerking in en leg haar geduldig uit dat ik dat nodig heb om te kunnen e-mailen.
‘Nou, dat moet ik even navragen.’ Yes! denk ik.
Het is even stil. Dan komt ze weer aan de lijn.
‘Ik heb het nagevraagd, en niemand weet dat hier.’
‘Pardon?’
‘Niemand hier weet wat een SMTP server is of welke u moet gebruiken.’
Ik protesteer en breng het argument in stelling dat er toch echt ergens iemand met die kennis rondloopt, en ik overweeg te vragen of die persoon zich misschien bewust verstopt als ik bel.
‘Nee, meneer. Niemand hier weet dat.’
‘Joh, luister, volgens mij begrijp je niet…’
‘Nee meneer, u begrijpt mij niet.’
‘Jawel ik…’
‘Nee u begrijpt er helemaal niets van,’ gaat ze onverstoorbaar door, ‘internet komt uit een telefoondraadje. Dat heeft niets met e-mail of mobiele telefoons te maken.’
Een moment beraad ik me op de volgende zet. Het voelt alsof ik met een autist schaak die de regels van het spel naar eigen inzicht aanpast.
‘Kunt u mij doorverbinden met uw internet helpdesk?’ (Want tele2 biedt ook ADSL aan)
‘Nee.’
‘Maar…’
‘Nee, dat kan ik niet.’
Maar uiteindelijk wil ze me wel het telefoonnummer geven, dat stomtoevallig hetzelfde nummer is als van de klantenservice. Eenmaal door het sprekende menu heen kom ik eindelijk bij de internet helpdesk. Ik leg zo rustig als ik kan uit dat ik de SMTP server wil weten.
‘Dat is smtp.tele2.nl meneer,’ zegt een vriendelijke jongeman.