Ding

Het is eigenlijk te absurd voor woorden. Als we kijken naar bedrijven en overheid is een onmiskenbaar patroon te zien. De meest belangrijke posities worden bekleed door personen die zich maar met één ding van de andere helft van de bevolking onderscheid. U weet welk ding ik bedoel. Dat ding dat het verschil maakt tussen mannen en vrouwen. Een klein, onbeduidend ding dat kennelijk grote gevolgen heeft voor het vermogen om te besturen of te leiden. Het Y chromosoom. Want dat is het verschil tussen mannen en vrouwen. Een heel klein dingetje ergens in de cellen dat uiteindelijk in grote mate bepaalt of iemand in de politiek terechtkomt of niet. Tenminste dat is de conclusie die je zou kunnen trekken als je de gemeenteraden in Nederland ziet. In een ideale wereld is de volksvertegenwoordiging de afspiegeling van het volk. Een volk dat toch echt fifty fifty man en vrouw is. Volgens Iet Erdtsieck is het vooral in Kampen droevig gesteld. In haar boek ‘Ik weet nu hoe de hazen lopen’ vergelijkt ze deze stad Assen, Heerenveen en Hoogeveen. Vrouwen doen in Kampen veel minder aan politiek en zijn al helemaal niet evenredig vertegenwoordigd. Erdtsieck doorloopt in haar boek de geschiedenis van de Kamper gemeenteraad. Omdat het verhaal doorspekt is met anekdotes wordt het nergens saai. In tegendeel. De met interviews en onderzoek onderbouwde verhalen geven een levendig en regelmatig komisch (en pijnlijk) beeld van de lokale politiek in de Hanzestad. De rode draad is de deelname van vrouwen. En die deelname was (en is) zoals gezegd niet iets om trots op te zijn. Waar ligt dat nu aan? Christelijke tradities houden nog steeds de vrouw ‘klein’ Soms niet eens bewust, maar door een traditionele rolverdeling van zorg en werk, waarbij de dames uiteindelijk toch meestal achter het aanrecht belanden. Voor een deel is dat ook aan deze vrouwen ‘te wijten’. Te vaak hoor je nog dat een meisje ‘twijfelt of ze wil werken of voor de kinderen wil zorgen.’ Een keuze die voor mannen lang niet zo vanzelfsprekend is. Tradities laten zich kennelijk niet zo snel veranderen. Erdsieck stelt dat er drie dingen moeten veranderen om meer vrouwen deel te laten nemen aan de politiek. De partijen moeten op ‘vrouwenjacht’ om gekwalificeerde vrouwen te vinden. Vrouwenorganisaties moeten proberen vrouwen te bewegen om zich beschikbaar te stellen voor politiek werk. En er moet thuis iets veranderen. De zorgtaken moeten anders verdeeld worden. Volgens Erdtsieck zou een gemeenteraad met 30% vrouwen besluitvaardiger zijn met minder competitie. Nou weet deze recensent niet of dat een houdbare conclusie is. Besluitvaardiger? Met die kast vol kleren waarin niets zit om aan te trekken?