Inbreker

‘De koelkast staat open,’ zegt mijn vriendin.
Op de grond, voor de koelkast, zit Joris, mijn zwart-witte kater onschuldig naast een stuk aangevreten kaas. En langzaam maar zeker begint me iets te dagen. Eén keer is toeval. Twee keer is verdacht, maar acht keer in een week is een complot. En inderdaad, als ik een uurtje later de keuken weer binnen kom, is Joris fanatiek bezig met een inbraakpoging. Hij kijkt niet eens op als ik binnen kom en gaat schaamteloos door tot de deur open gaat. Vóór hij kan beginnen aan het laatste ons ham, grijp ik hem bij zijn nekvel en zet hem op de gang, waar hij verontwaardigd begint te mauwen. Ik moet een list verzinnen. Tot die tijd kan de krat met oud glas verdere roofovervallen voorkomen.
‘Koop een kinderslot,’ stelt mijn vriendin voor.
Maar zoiets blijkt niet te bestaan. In elk geval niet zonder de noodzaak om in de koelkast te boren. Maar dan hoor ik in mijn achterhoofd de herkenningsmuziek van McGuiver. Ik zie het voor me: een onfeilbaar systeem. Snel haal ik bij de winkel twee handdoekhaakjes. Deze plak ik aan de zijkant van de koelkast en op de deur. Ertussen span ik een elastiek. Het zit stevig. Al snel komt Joris kijken wat ik allemaal uitspook. Hij kijkt me met een scheef koppie aan en begint vervolgens weer aan de koelkastdeur te trekken. Er komt geen beweging in. Succes! Ik feliciteer mezelf met deze uitvinding en Joris moedig ik aan om het vooral te blijven proberen. Maar het lukt niet en de test is honderd procent geslaagd. De rust is weergekeerd.
‘De koelkast staat open,’ zegt mijn vriendin.
Ik ren naar de keuken. Joris zit weer aan de kaas te knagen alsof het zijn recht is.
‘Ben je vergeten het elastiek er op te doen?’ vraagt ze beschuldigend.
Ik hoor geritsel en zie Lucie, mijn lapjespoes en zus van Joris, door de gang racen met het elastiek. Het gebroken elastiek. Hm. Misschien toch een fout in het onfeilbare systeem: het elastiek zal wel te oud zijn. Uit de la haal ik een ander. Onmiddellijk laat Lucie haar ‘prooi’ liggen. Ik bevestig het nieuwe stiekje. Lucie bedenkt zich geen moment en slaat er haar klauw in. Ze trekt er fanatiek aan, alsof niets in deze wereld belangrijker is. Het rubber knapt en Lucie rent weg. Joris, die alles van een afstandje gadesloeg, stapt naar voren en trekt de koelkastdeur open. Het is duidelijk. Ik heb de zaak onderschat. In mijn ontwerp ging ik uit van een eenzame misdadiger. Maar ik heb te maken met een criminele organisatie. Zucht. Terug naar de tekentafel.