Lichtmuizen zijn het lekkerst

Wij hebben thuis drie katten, alledrie geschift. De meest typische van het trio is Lucie, een passionele lapjespoes die steeds weer met nieuwe vormen van gestoord gedrag op de proppen komt. Zo heeft ze de neiging om zo vaak mogelijk op mijn schouders te springen als ik het niet verwacht. Dit meestal als ik een dun shirt aan heb, waar ze te weinig grip op heeft, zodat ze haar nagels diep in mijn vlees duwt om niet te vallen.

Ook kan ze het niet laten om glazen water om te gooien, om vervolgens geïnteresseerd toe te kijken hoe het water alle kanten op stroomt. In één treurig geval over mijn laptop, die ter plekke overleed.

Gisteravond was het zelfs een kop hete thee die ze, met een scheef koppie toekijkend, zo omver mikte. Over mijn benen. Je zou denken dat al deze ‘ongelukjes’ bij elkaar er op duiden dat ze een appeltje met me heeft te schillen. Lucie is echter kennelijk nogal op me gesteld, aangezien ze begint te snorren als een DC10 op het moment dat ik de kamer binnenkom. Waarop ik uiteraard niets anders kan doen, dan haar heel lang aaien. Ze is immers enorm schattig.

De laatste obsessie voor Lucie zijn de ‘lichtmuizen’. Sinds we in ons nieuwe huis wonen is ze gebiologeerd door de dansende schaduwen en lichtvlekjes op de muren. Onder een luid ‘Prrrrauw!’ springt ze op iedere schim die beweegt. Daarbij komt ze regelmatig meer dan een meter van de vloer, en rent ze langs de wanden alsof het een scène uit een tekenfilm is. Helemaal leuk wordt het als ze het lichtvlekje ziet dat mijn horloge op de muur reflecteert. Uiteraard stuur ik die ‘lichtmuis’ dan de hele kamer rond, waar Lucie dan vrolijk achteraan dendert. Dit uiteraard zonder rekening te houden met wat er in haar pad staat.

Het probleem met het stimuleren van dit soort gedrag is dat het zich uiteindelijk toch weer tegen me keert. Ik was me er namelijk niet van bewust dat mijn horloge weer ‘lichtmuizen’ projecteerde in mijn werkkamer, waar Lucie naast me op het zijbureau zat. Ik wist niet dat ze zich had voorgenomen om de lichtmuis deze keer koste wat het kost te pakken zou krijgen. Ik keek achteloos opzij en zag dat ze op de muur achter het vlekje aanzat. Ik glimlachte en bewoog mijn pols per ongeluk zó, dat de lichtmuis plots op het plafond zat. Lucie hoefde er niet eens over na te denken. De enige manier om daar nog in de buurt te komen was via mijn schouders. Moet ik er nog bij zeggen dat ik op dat moment een héél dun t-shirt aan had?