Serieus?

Twee jongens zijn bij de kassa aan de beurt om te betalen. De ene is door en door gothic, zwart lang haar, zwarte kleding en piercings. De ander is wat meer doorsnee maar wel gekleed in hip gerafeld t-shirt en spijkerbroek. Ze zijn onrustig. Opgewonden. Het meisje achter de kassa pakt iets van de lopende band.

‘Hier zit geen prijs op,’ zegt ze. Het is een langwerpig soort meloen van een type dat ik nog nooit heb gezien. De jongens weten ook niet wat het is en de chef moet er aan te pas komen om hem te identificeren. Ook hij weet het niet maar geeft opdracht om hem maar als Galia meloen aan te slaan.

Het duurt een paar seconden maar dan dringt het tot me door, en kan ik niet anders dan de volgende vraag stellen:

‘Als jullie zelf ook niet weten wat het is, waarom kopen jullie dat ding dan?’

Het valt stil in de rij. De jongens kijken elkaar even aan. Dan zegt de Gothic op serieuze toon:

‘Ik zocht iets om met mijn zwaard in tweeen te hakken.’
‘Ja, als je domme vragen stelt krijg je domme antwoorden,’ zeg ik lachend. ‘Maar wat gaan jullie er echt mee doen?’
‘We gaan hem... met een zwaard... in tweeen hakken,' herhaalt de Gothic. Zijn vriend lacht nerveus.

Ik ben nu zo ver gekomen dat ik het móet vragen.

‘Waarom dan?’

‘Da’s toch gaaf?’ zegt de Goth alsof dit pas écht een domme vraag was.

Er verglijden opnieuw wat seconden terwijl ik (en naar ik vermoed de rest van de rij) verwerken wat er net is gezegd. Een angstaanjagend beeld borrelt in me op.

‘Dat is toch geen repetitie voor een internet onthoofding, hè?’ vraag ik, naar ik hoop op ontspannen, humoristische toon.

‘Nee, we hebben nog geen camera,’ zegt de niet-Gothic.