Boodschappen zaterdag

Ik hou niet van zaterdagen. Vreselijk, dat besef dat de winkel de volgende dag gesloten is. Met een bijna panisch gevoel check ik of er nog voldoende WC papier in huis is. Minder dan twee rollen? Nieuw pak. Je weet immers nooit.

Genoeg brood? Er ligt nog een heel in de vriezer. Maar misschien krijg ik wel honger. Chips? Melk? Eieren? Gebruik ik eigenlijk ooit wel eieren? Deze doos is nog vol maar over datum. Nieuwe doos eieren dus. Douche schuim? Tandpasta? Asperines? Isolatie-kit? Motor Olie? Dingen waar ik doordeweeks nooit aan denk komen me plots voor als ‘Vreselijk Om Niet In Huis Te Hebben’.

Op weg van huis naar de supermarkt betrap ik mezelf er wel eens op dat ik hardop opsom wat ik nog nodig denk te hebben. Mensen kijken me dan ook regelmatig na met de bezorgde blik van iemand die zich afvraagt of er wel voldoende opvangcentra zijn voor mensen zoals ik. Misschien beeld ik me dit alleen maar in en ontwikkel ik tijdelijke paranoia. Dat is op zich ook niet zo vreemd. Juist op zaterdag trekken commando eenheden van organisaties als Greenpeace, Novib en de Boekenclub de stad binnen. Van een afstandje zie ik al dat ze naar me kijken. Ze zoeken oogcontact. Het meisje met de groene bodywarmer kijkt me verwachtingsvol aan terwijl ik de laatste meters mijn adem al inhoud om te kunnen zeggen dat ik al Donateur ben. Ze kijken dan of ze me niet geloven, maar accepteren het. Zo niet de meer commercieel ingestelde verkopers die mij voor Heel Weinig Geld Heel Veel Boeken kunnen aanbieden.

“Leest u wel eens?”
“Ja hoor,” zeg ik terwijl ik mijn afstand tot de verkoper probeer te vergroten.
“En luistert u wel eens CD’s?” zegt de verkoper die nu flink de pas er in heeft.
“Ik heb echt geen interesse,” zeg ik, nu rennend.
“Maar meneer! Vijf DVD’s naar keuze voor maar vijf euro!” roept de verkoper die dit werk kennelijk doet om zijn Olympische hardloopcarrière te financieren.

Een rijk uitziend gezin met twee kinderen biedt uitkomst. Snel loop ik tussen het gefortuneerde echtpaar door, zodat de Boekenverkoper mijn spoor kwijt is en afgeleid is door de mogelijkheid om Vijf Disney DVD’s als wortel voor de neus van de kinders te hangen. Hij kent de Kracht Van Het Zeuren en ruikt een goede deal. Ik ben vrij!

Maar het moment dat ik het meest vrees is als ik met al mijn (overbodige) boodschappen thuis ben gekomen en bijna zeker weet dat ik Iets Ben Vergeten. Het knagende gevoel, alsof je met de auto de grens van Frankrijk hebt bereikt maar niet zeker weet of je het koffiezetapparaat nou wel of niet hebt uitgedaan.

Ik kijk op de klok. Zes uur. Geen probleem, de winkel gaat op acht uur dicht (leven de vrije openingstijden, de weekendstress kan nu tot ver in de avond door gaan). En als ik dan met mijn vriendin eindelijk ’s avonds op de bank zit uit te blazen en zin heb ik een lekker kopje koffie besef ik dat dit nu juist was dat ik nog niet in huis had. Natuurlijk is het net acht uur geweest. Of nog erger: kwart vóór acht, zodat ik het theoretisch nog kan halen maar eigenlijk de puf niet meer heb zodat ik uiteindelijk kies voor een koffieloze zondag. En dat is bijna net zo erg als een boodschappenzaterdag. Bijna.