De oervoet

Minstens één keer per dag trap ik in mijn eigen huis (dat ik écht iedere week stofzuig) op iets pijnlijk hards. Meestal is het een heel klein steentje of een korrel kattenbak vulling of een uitgedroogd stukje brood dat aan een epische zwerftocht door mijn woning is begonnen, om te eindigen onder mijn blote voet.

Behalve deze korrelgerelateerde gebeurtenissen stoot ik met enige regelmaat mijn tenen. Aan de trap, aan de drempel van de douche, aan de deur en verder aan eigenlijk ieder harde uitsteeksel in mijn huis. En hoewel ik katholiek ben opgevoed weet ik zeker dat de woorden die ik gebruik na een dergelijke ervaring er voor zullen zorgen dat ik de hemel nooit van binnen zal zien.

Wat ik dus absoluut niet begrijp is dat er nog steeds volkeren op deze aarde leven die geen schoenen dragen. Deze mensen gaan blootsvoets door het leven. Ik kan maar niet bevatten dat deze schoenlozen doorgaans wonen in het meest voetonvriendelijke gebied dat je je maar kan voorstellen: het oerwoud. Als mijn huis al zo'n mijnenveld van potentiële vloekbuien is, hoe kan een mens dan over een bodem lopen waar niet alleen de meest akelige wortels, takken, doornen en scheermesscherpe stenen in grote aantallen aanwezig zijn, maar diezelfde grond bevolkt is met schorpioenen, giftige steekinsecten, slangen en spinnen van het formaat van een middelgrote huiskat? Deze mensen lopen niet alleen in deze omgeving, ze rennen er zelfs. Nou weet ik niet hoe het met u gesteld is, maar als ik op blote voeten over straat loop doe ik altijd mijn best om de grond zo weinig mogelijk aan te raken. Het is meer een soort op mijn tenen huppelen dan rennen, en ik ben me er van bewust dat iedere volgende stap kan eindigen in een glasscherf of doorn.

Ik vermoed dat ik er belachelijk uitzie als ik blootsvoets buiten loop en ik doe er dan ook alles aan om het te voorkomen. De laatste keer dat ik er niet onderuit kwam was toen afgelopen dinsdag tijdens het eten de deurbel ging. De achterbuurvrouw kwam vragen of ik misschien een kat miste. Ze vertelde dat er één van het dak was gevallen en in haar tuin was beland. Inderdaad was Lucie, mijn avontuurlijk maar niet al te intelligente lapjespoes, door het dakraam naar buiten geslopen. Op blote voeten rende ik over straat, dwars door een bouwput en over behoorlijk ongelijke kinderhoofdjes naar de relevante achtertuin waar Lucie inderdaad onder een tuintafel in opperste paniek zat te schreeuwen. Ze was met de schrik vrijgekomen en wist heel zeker dat, waar ze nu ook weer was terecht gekomen, ze hier beslist niet wilde zijn.

Eenmaal binnen keerde de rust weer. Opeens herinnerde ik me mijn blote voeten veegde ze schoon, aangezien ze bedekt waren met zandkorrels en een assortiment Zeer Scherpe Steentjes. Ik had er niets van gevoeld. Kennelijk heeft ieder mens nog steeds de beschikking over de 'oervoet'. Maar alleen onder de juiste omstandigheden.