Een tien voor lef

Vrije wil is een illusie. En dat bedoel ik niet op een diepzinnige, filosofische manier. Het is voor mij de dagelijkse praktijk. Neem nou september. Een doodgewone maand, zou je zeggen, maar op het moment dat de kalender van de 31^ste naar de 1^ste gaat voel ik onrust opborrelen. Ik moet en zal naar de dichtstbijzijnde kantoorboekhandel om kaftpapier, schriften en een geodriehoek te kopen. Oh en een schoolagenda. En dat zijn hele vreemde impulsen als je 34 bent. Het is ook rond deze tijd van het jaar dat de reclames van de LOI en NTI me op gaan vallen. Opeens wil ik Iets Gaan Leren. Een Studie Beginnen. En ik hou helemaal niet van studeren. Het bewijs daarvan koester ik in de vorm van mijn diploma’s: papieren die mij geruststellen met de gedachte dat ik nooit meer naar school hoef. School is niet leuk, was niet leuk en wordt ook niet leuk. En toch wil ik kaftpapier kopen. Als een vogel die een onbedwingbare drang voelt om ieder handzaam takje mee te slepen naar het nest in wording.

Een ander bewijs van mijn gebrek aan vrijheid bevindt zich op dit moment naast me op mijn bureau. Een exemplaar van Windows Vista Ultimate, half begraven onder wat DVD hoesjes en papieren, ligt overduidelijk niet-geinstalleerd te wachten op betere tijden. Die toestand van niet-geinstalleerd zijn, heeft niets te maken met een gebrek aan goede wil. Want net zoals ik in september kaftpapier wil inslaan, wordt na het verschijnen van een nieuwe versie van Windows de drang om deze ook te installeren te groot om te weerstaan. Er is alleen een probleem met Windows. Het is niet te installeren. Wie zegt dat hij dat wel kan liegt, of maakt gebruik van betere drugs dan ik tot mijn beschikking heb. Tenminste, als het gaat om de ‘Eerste Editie’. In tegenstelling tot andere media (boeken) waarin een eerste druk uiteindelijk een geliefkoosd verzamelobject wordt, is een eerste versie van Windows vergelijkbaar met een met Pokkenvirus ingesmeerde deken. Het enige verschil is dat het pokkenvirus eenvoudiger is te installeren. De pijn, zo bleek vorig weekend, is bij Microsoft producten volledige gelijkwaardig.

Het proces begon nadat ik eindelijk een nieuwe harde schijf had aangeschaft. Een met 160 gigabyte opslagruimte, zodat ook ik ruimte had voor Vista. En hoewel er een stemmetje in mijn achterhoofd begon te piepen: ‘Niet doen! Je hebt nog zo veel om voor te leven! Laten we gaan Ping Pongen of zo!’ begon ik met de installatie.

Nadat de PC was herstart met de Vista DVD in de drive kreeg ik voor het eerst een glimp te zien van de Vista desktop. Een regenboogkleurige achtergrond verscheen, en een zandlopertje draaide enthousiast rondjes. Tot het zandlopertje verdween en alleen een muiscursor achterbleef. En verder niets. Geen balkjes, geen mededelingen. Een blanco scherm en af en toe wat activiteit op de harde schijf. Dat laatste is gewoon pure wreedheid. Microsoft leeft kennelijk van pure onversneden Irritatie, die via de internet verbinding naar Seattle wordt gezogen, om daar te destilleren in een nieuwe Spelcomputer Die Het Ook Niet Doet. Het kwaad vermenigvuldigd zichzelf. It’s Alive! It’s Alive. Het kwaad dan. Mijn PC niet. Die bleef me aanstaren met dat blanco scherm, tot ik het niet meer uithield en opnieuw opstartte. Bij Twijfel Reboot, Behalve Als Je Het Niet Zeker Weet. En dit resulteerde in vreemde boodschappen op mijn computerscherm. Mijn PC wilde dingen doen die volgens mij in vijf Europese landen verboden zijn. Een nieuwe reboot, en Goddank verscheen het Blanco Scherm weer. Je weet dat je ver heen bent als je juicht bij het zien van een lege Vista desktop. Deze keer besloot ik meer geduld te hebben. En inderdaad, twee uur later verscheen zowaar een balkje op mijn scherm. Ik veegde het uit mijn oren druppelende bloed van mijn toetsenbord en deed de dingen die Vista mij opdroeg. Licensie Sleutel, Installatie schijf selecteren. Gebruikersovereenkomst accepteren. Maagd offeren. Ziel verkopen aan de duivel. En Herstarten.

Joechei! De installatie was voorbij! Blij! Blij! Blij! Ik nam de kleine hersenbeschadiging graag op de koop toe als ik nu in elk geval eindelijk die Nieuwe Geweldige Vista kon aanschouwen. Gebruikersvriendelijker! Sneller! Mooier! En Zwarter! Want na de eerste herstart bleef het scherm angstvallig zwart. Geen activiteit. Een totaal gebrek aan Vista staarde mij vanachter de CRT beeldbuis aan. Lachend. Dat wist ik op dat moment zeker. In mijn op dat moment uitermate riskante gemoedstoestand besloot ik tot een laatste wanhoopsdaad. Ik Belde Microsoft. De bedenkers van Herstart Windows en Bel Ons Terug. Dan moet je echt alle wil om te leven hebben verloren.

Het was geen kwaadwillende jongen die me te woord stond. Hij nam geduldig de stappen met me door die op zijn scherm stonden (waarschijnlijk een Mac, want hij had alle zo gevonden). Hij bleef zelfs hangen terwijl ik mijn videokaart er uit haalde en tijdelijk verving door mijn oudere videokaart. En tijdens het opnieuw wachten op het Installatiescherm. Hij had zelfs een verklaring voor de lange wachttijd bij het blaco Vista scherm: ‘Vista is aan het onderzoeken welke hardware u heeft’. Kennelijk was Vista een doof, blind mannetje, gevangen in de jungle van Zuid Amerika, die doodsbang in een hoekje van de PC zat te wachten tot de nachtmerrie voorbij was.

Toen de PC inderdaad opnieuw opstartte naar het mij inmiddels bekende Zwarte Scherm Des Doods, kwam de helpdesk medewerker tot een briljante conclusie.

‘Uw PC is te nieuw voor Vista. Hij erkent de harde schijf niet.’
‘Maar hij heeft alles toch naar de harde schijf gekopieerd?’
‘Ja, maar daarna erkent hij hem niet meer.’
‘Hoezo? Wacht hij op een vaderschapstest of zo? Wat bedoel je met niet erkennen.’
‘Dat weet ik ook niet, meneer. Feit is dat u Vista niet kunt gebruiken.’
‘Dus ik heb nu een hele dure onderzetter in mijn DVD drive zitten?’
‘Zo zou u het kunnen zeggen, ja.’

Het was niet eens die mededeling waar ik verbaasd over was, maar de manier waarop de jongen het gesprek afsloot. Ik verzin dit niet.

‘Meneer, het kan zijn dat Microsoft u opbelt om te vragen wat u van mijn hulp vond.’
‘Dat mag.’
‘Ja, maar ik wil u even zeggen dat u een cijfer mag geven van 1 tot 9. En mijn baas is alleen tevreden als we allemaal een 9 krijgen.’
‘Dus je wil dat ik je een 9 geef.’
‘Als dat niet te veel moeite is, ja.’

Het was vooral het volledige gebrek aan schaamte waardoor ik nog minuten lang met open mond achter mijn PC zat. De helpdesk medewerker had na een paar keer ‘hallo’ roepen zelf de verbinding maar verbroken.