En nu even heel wat anders

“Zekerheid is onmogelijk.”
“Weet je dat zeker?”
“Ja. Nee. Oh wat flauw.”
“Hoezo flauw?”
“Je houdt me gewoon voor de gek.”
“Doe ik dat?”
“Je speelt met me.”
“Het is toch een legitieme vraag?”
“Woordspelletjes zijn flauw.”
“Denk je dat ik spelletjes speel?”
“Je speelt spelletjes.”
“Waarom zou ik dat doen?”
“Dat zou ik ook wel willen weten.”
(Stilte)
“Goed dan. Zekerheid is volgens mij onmogelijk.”
“Volgens jou?”
“Ja. Volgens mij is zekerheid onmogelijk.”
“Dus volgens iemand anders zou het wel mogelijk zijn?”
“Dat is mogelijk.”
“Wie heeft er dan gelijk?’
“Wat een rare vraag.”
“Wie heeft er dan gelijk? Jij of die ander?”
“Dat weet ik niet.”
“Dat weet je niet?”
“Nee.”
“Je weet niet of wat je zegt klopt?”
“Nee.”
“Je weet niet zeker of een ander gelijk heeft.”
(denkt even) “Nee.”
“Waarom doe je dan uberhaupt je mond open?”
“Ja hoor eens…”
“Waarom praat je dan?”
“Ja, hee, wacht…”
“Waarom zeg jij dingen die al dan niet waar zijn, zonder dat je zelf weet of dat waar is?”
“Mag dat dan niet?”
“Waarom beantwoord je mijn vraag met een vraag?”
“Doe jij dat niet de hele tijd al?”
“Is dat zo?”
“Ja.”
“Ha! Ik win!”