Oh wreed lot

Ouder worden is niet erg. Ik kan leven met het ‘buikje’ dat steeds duidelijker aanwezig en hoofdhaar dat steeds duidelijker afwezig is. De vreemde geluiden die ik na het eten produceer (een vreemd soort ‘hik’ die lijkt op een buitenaardse lokroep) en de niet te onderdrukken ‘kreun’ bij het bukken voor de krant zijn ook geen reden tot winterdepressies. Want met de jaren komt de rust en heel wat zaken waar ik me, pak em beet, tijdens de Havo, vreselijk druk over maakte, lijken nu irrelevante futiliteiten. (Ook zo’n voordeel: ‘irrelevante futiliteiten’ in een zin kunnen gebruiken zonder in elkaar te worden geslagen als ‘wijsneus’.) Futiliteiten zoals jeugdpuistjes. Wie maakt zich daar nou druk om als ie 34 is. Al jaren geen puistje meer gezien, zelfs.

Totdat…

Natuurlijk. Op de brug van mijn neus, een rode, lelijke pukkel in wording. Zo een die er nog nét niet helemaal is, en dus nog heel lang uitdagend aanwezig blijft. En natuurlijk gebeurt mij dat één week voordat ik naar de reunie van mijn Havo ga.

En ik zal eerlijk zijn. Toen ik in de spiegel keek zei ik niet:”Oh wreed lot! Was het niet genoeg om mijn haar dunner te maken en mijn buikomvang te laten groeien? Moet ik behalve onbehaard en overmaats ook nog eens gepukkeld mijn oud-klasgenoten onder ogen komen?”

Nee hoor.

Ik zei: “Fuck!”.

Nu even geen zelfcensuur met [lelijk woord] of zoiets. Gewoon hardop “Fuck!” en nog een paar [lelijkere woorden] er achter aan.

Want ‘rust die met de jaren komt’ is iets heel moois, maar dan moeten er geen pukkels of reunies op mijn pad komen.

Ik deed wat ieder in diezelfde situatie zou doen.

Ik kneep in de pukkel.

Iets wat uiteraard enkel tot gevolg had dat de plek roder en dikker werd, en mij waarschijnlijk nog wéken in de spiegel aan blijft staren.

Buigen doe ik echter niet. Ik ga uiteraard zaterdag 23 september terug naar mijn oude Havo. En ik zal met opgeheven hoofd door de deur stappen. Waarna ik ongetwijfeld in het volle zicht van duizend oud-leerlingen struikel over de drempel, en land in de armen van de Oud-Directeur. Samen vallen we in de schaal met hapjes. De foto’s en mobiel-filmpjes die dan genomen worden zullen nog jaren circuleren op internet en te zien zijn in meerdere uitzendingen van De Wereld Draait Door. En als ik tien jaar later tijdens de Oud en Nieuw uitzending van dat programma opnieuw mezelf door de toastjes ‘filet Americain’ zie rollen denk ik vast en zeker: ‘Jee, ik was slank en had toen nog best veel haar. Jammer van die enorme pukkel.’