Eén onderzoek ís geen onderzoek

Mobiel bellen zou de hersenen traag maken. Dat meldden verschillende kranten en de website van Kassa. Een onderzoek heeft dat blijkbaar aangetoond.

Mijn eerste reactie lag voor de hand: “[Lelijk woord]!”

Niet vanwege de al dan niet schadelijke gevolgen van mobiel bellen. Maar vanwege al die mensen die dat bericht lezen en die mij de komende jaren gaan vertellen hoe schadelijk mobiele telefoons, UMTS, DECT, zendmasten en MP3 spelers wel niet voor me zijn. En dat dan vooral ongevraagd. In de supermarkt. In wachtkamers. En mijn persoonlijke favoriet: op verjaardagen, wanneer je geacht wordt om niet te reageren zoals je eigenlijk zou willen. Want die figuur die dit allemaal tegen mij gaat zeggen is ongetwijfeld een kennis van een vriend van een vriendin van de gastvrouw, die op haar beurt een vriendin is van mijn vriendin. En die mensen mag ik om de een of andere mij volslagen onduidelijke reden niet zomaar zeggen waar ze hun zendmastenangst en stralingsgevaren mogen stoppen.

Dat heeft trouwens toch geen enkele zin. Deze mensen vinden dat bepaalde dingen ‘slecht’ zijn. Het gaat hen niet om bewijzen, of feiten, of zelfs maar onderzoeken. Het gaat hen om een ‘gevoel’ dat ze zich fitter voelen als ze géén mobiele telefoon hebben.

En dat moeten ze ook helemaal zelf weten. Ik wil bijvoorbeeld geen loten kopen van de Duitse Staatsloterij. Daar heb ik helemaal geen zin in, en daarom doe ik dat niet.

Maar als ik dezelfde regels zou volgen als de ‘anti straling’ types, zou ik op iedere verjaardag luidkeels van leer moeten trekken tegen die ‘Oplichtersbende’ en iedereen die binnen een straal van 10 meter staat, waarschuwen voor de gevaren van de Duitse Staatsloterij.

En toch zijn er duizenden mensen diemidden tijdens een verjaardag die met een beetje extra alcohol nog best te pruimen is, hardop declareren dat ze zich Zo Veel Beter voelen sinds ze hun GSM telefoon niet meer gebruiken. Niemand vroeg je daar naar! Als jij jouw GSM in je [lelijk woord] wil stoppen dan hoef IK dat toch niet te doen?! En nee ik ben niet dronken. Nog niet. Daar ga ik nu wat aan doen.

‘Ja, maar er is toch een onderzoek!’ werpen sommige lezers mij nu in gedachten tegen. En door dat ‘argument’ te gebruiken heb je van mij geen vriend gemaakt. Ik weet waar je woont. Onthoud dat.

En bovendien: het feit dat je over een onderzoek gelezen hebt maakt jou nog geen autoriteit op het gebied van door mobiele telefonie veroorzaakte hersentraagheid. Wat was het voor onderzoek? Wie hebben het uitgevoerd? Hoe groot was de controlegroep? Wat werd er gemeten? Is het een sociaal emotioneel effect of is er schade in de hersenen gemeten? Wat waren de conclusies en hoe ver mogen we die doortrekken naar de dagelijkse realiteit? Dat weet je niet. Want dat stond niet in het artikeltje van 50 woorden. Dus [lelijk woord] met je onderzoek en laat mij lekker bellen.

Uiteindelijk gaat het volgens mij niet eens om die mobiele telefoon of die UMTS masten. Er zijn gewoon heel veel mensen die de huidige maatschappij niet snappen. Mensen die onbewust aanvoelen dat er apparaten in huis staan die slimmer zijn dan zij. En dus dat er zaken zijn waar zij nooit helemaal van zullen begrijpen hoe ze werken. Wetenschap is voor hen niets anders dan een modern soort tovenarij waar ze enkel emotioneel op kunnen reageren. En als ze maar genoeg mensen kunnen overtuigen dat ze ook bang moeten worden, denken ze dat hun angst terecht is. Ongeacht de feiten.