Het Stel

Het stel is op visite en krijgt koffie met een koek
Mijn vrouw en ik waarderen het bijzondere bezoek
Maar als het dan wat later is willen wij naar bed
Helaas is onze huiskamer nog door ’t bezoek bezet

Heel voorzichtig kijk ik in de richting van de klok
Ik refereer naar pluimvee, ‘met de kippen vroeg op stok’
Het stel heeft het niet door, ze zitten heerlijk onderuit
Zij graaft diep in haar tas en haalt er kinderfoto’s uit

Mijn vrouw en ik bekijken al dat kroost nu even vlug
We geeuwen nu heel uitgebreid, het stel negeert dit stug
Het stel heeft ons, nu blijk, al zeker vijf uur in de tang
Dan sta ik op en haal heel bot hun jassen uit de gang

Ze kijken op nog om en hij pakt nu weer een sigaar
En zij heeft nog meer foto’s, dat vreselijke paar
Ik zeg dat wij vermoeid zijn en naar boven willen gaan
Het lijkt dat ze het snappen, maar in de gang blijven ze staan

Zij vertelt opeens over de ziekte van haar moer
Wat word ik moe van al dat oeverloos geouwehoer
Die vent vertelt nu trots over zijn nieuwe patsersbak
Ik glimlach nog beleefd terwijl ik een scherp mes op pak

Ze lullen gewoon door, trekken hun jassen maar niet aan
Het ziet er nu naar uit dat ze pas overmorgen gaan
Mijn vrouw begint te duwen in de richting van de deur
Het stel zet zich nu schrap en gaat weer door met hun gezeur

De voordeur is nu open en ze staan op het trotoir
En ik maak met mijn vinger een heel erg obsceen gebaar
Mijn vrouw wil af gaan sluiten en groet gemaakt beleefd
Dan blijkt dat een van hen de voet er stevig tussen heeft

Meer foto’s gooit ze door de kier, en mikken doet ze goed
Foto’s van het kraambed, wat is er vreselijk veel bloed
Hij vertelt op luide toon hoe duur die Saab wel is
Ik werp met drie, vier messen maar helaas gooi ik ze mis

Ik ga nu naar de keuken waar 'k een pan met olie kook
‘Hij’ vraagt door de voordeur of 'ie bitterballen rook'
‘Zij’ duwt de deur weer open met een vriendelijke lach
Mijn vrouw begint te kreunen, van ‘wee’ en ook van ‘ach’

Mijn vrouw gooit nu met messen terwijl ik de olie giet
Ik haal mijn revolver waarmee ik met scherp schiet
Het stel bukt en maakt buitelingen en geen schot treft doel
Ze praten rustig verder, nimmer houden ze hun smoel

Als wij het dan opgeven breekt de dageraad weer aan
Zij staat op en zegt ‘we moeten eigenlijk eens gaan’
Hij bedankt voor alles en zo voort en ook zo meer
En groet ons met de woorden ‘tot de volgende keer maar weer.’